مطالبه ملی، بین المللی و جهانی

مطالبه ملی،منطقه ای و بین المللی

امضای سند تبدیل به خواست ملی، منطقه ای و بین المللی شده ورییس جمهور تا به حال با امضای آن موافقت نکرده است با این وضع چه باید کرد؟ پرسشی که دراین روزها درخیابان های شهرمطرح شده است. مردم می پرسند که رییس جمهوردرمقابل خواست لویه جرگه مشورتی، استاده و نظر هیچ کسی را تا به حال درمورد امضای موافقت نامه امینی و دفاعی قبول نکرده است.رییس جمهوردرگذشته بارها اعلام کرده بود که سند همکاریهای امنیتی را درصورت امضا می کند که مردم افغانستان آن را تایید نماید.ازنظررییس جمهور تبلورخواست مردم همان لویه جرگه مشورتی است که دایرشد. احزاب سیاسی و گروهای مدنی با تدویرلویه جرگه مشورتی مخالفت داشتند. پارلمان هم درحدی تحریم لویه جرگه مشورتی، پیش رفت ولی خوب رییس جمهوردرنظام ریاستی متمرکز با لاترین قدرت را دارد.ایشان بخوبی درطی این مدت، اقتدارنظام متمرکز وریاستی را نشان داد.دوستی می گفت همه مردم، گروهای مدنی ، احزاب سیاسی، پارلمان و دولت دریک سو، استاده و رییس جمهوردرطرف دیگرقضیه موضع گرفته است. مثل اینکه یک سراز ریسمان قدرت به دست رییس جمهورو سردیگر،ریسمان به دست همه خلایق باشد و هردوطرف می خواهند دراین کشاکش برنده شوند. حال دراین کشاکش این رییس جمهوراست که ریسمان قدرت را درست گرفته و طرف دیگرزورش نمی رسد که رییس جمهوررا طرف خود شان بکشانند.

پرسش اساسی این است  که با این وضع چه باید کرد؟ امضای توافق نامه درحال حاضرتبدیل به خواست ملی شده است اما رییس جمهور به این مطالبه ملی پاسخ مثبت نمی دهد اخیرا درخط مناقشات برخی ازسخنگویان حکومت زبان و ادبیات خود را تغییرداده اند البته تغییرادبیات درمناقشه، مشکلی را حل نمی کند.آنها به این صورت استدلا ل را شروع کرده اند که رییس جمهوردرامضای موافقت نامه امنیتی تاکید به خواسته های مردم درلویه جرگه دارد. موقف رییس جمهورهمان موضع مردم است. ولی واقعیت مساله این است که این نوع استدلال، همان مصادره به مطلوب باید باشد. لویه جرگه درقطع نامه خود به دو امرروشن اشاره کرده است یکی اینکه مندرجات سند را مورد تایید قرارداد.نکته دوم هم اعضای لویه جرگه درقطع نامه خود به ضرب الاجل نیزاشاره کرده است. اعضای مجلس مشورتی خواسته اند که این سند باید درسقف زمانی یک ماهه به امضا برسد.

رییس جمهوراین حرف را قبول ندارد.ایشان درهمان مجلس مشورتی هم با صراحت اعلام داشت. چیزی را که شما تایید کرده اید من قبول دارم ولی مشروط به این که آمریکا خواسته های ما را قبول نماید و سربازان شان خانه های مشکوک را تفتیش نکنند. شرایط گفتگو با طالبان را فراهم، زندانیان گوانتوناما را آزاد و شفافیت انتخابات را گرانتی نماید.امضای سند بدون شک درشرایط حاضرتبدیل به یک خواست ملی شده است یکی می گفت: چه گونه به خواست ملی مبدل شده است. گفتم خواست و مطالبه ملی نه شاخ دارد ونه هم دم.اینکه لویه جرگه مشورتی، آن را تایید کرده و گفته است که درمدت یک ماه امضا شود، خوب این همان مطالبه ملی است.پارلمان افغانستان، گروهای مدنی، احزاب سیاسی و اعضای حکومت، خواهان امضای پیمان امنیتی می باشند این ها همه انعکاس دهنده خواست مردم است.طیف های گسترده لایه های اجتماعی و سیاسی مندرجات سند را تایید کرده و آن را به نفع مردم افغانستان دانسته این همان مطالبه ملی است.سند امنیتی بصورت متوازن و متعادل نوشته شده است وبه نفع مردم افغانستان است وهمه خواهان امضای آن می باشند.

خواست منطقه ای و بین المللی درمورد امضای موافقت نامه دفاعی و امنیتی :

آقای جیمزدابنزنماینده ویژه آمریکا درامورافغانستان، دریک سخنرانی خود به سنا آمریکا به این مساله اشاره داشت که امضای سند را رهبران منطقه نیزمورد تایید قرارداده وی درپاسخ به سوالات اعضای سنا گفت: ولادیمرپوتین رییس جمهورروسیه ازرییس جمهورکرزی خواسته است که سند همکاری امنیتی را امضا نماید وی هم چنین گفت: رییس جمهورکشورچین هم خواهان امضای سند ازسوی رییس جمهورکرزی می باشد.آقای دابنزمی گوید: آقای نوازشریف صدراعظم پاکستان نیزبه رییس جمهوکرزی گفته است که سند همکاریهای امنیتی را امضا نماید.حال که رییس جمهورسفرچهارروزه به هند را دارد آقای دابنزبا قاطعیت می گوید: که مقامات هندی هم ازرییس جمهورکرزی می خواهند که سند همکاری را امضا نماید وی درسخنرانی خود با شرح دید گاه های مقامات کشورهای منطقه این نتیجه را می گیرد که تمامی کشورهای منطقه خواهان امضای سند همکاری بین افغانستان و آمریکا هستند بنابراین رییس جمهورکرزی این سند را امضا می کند.

 البته خود رییس جمهوردرسخنرانی که درلویه جرگه داشت به این مسایل به صورت مبسوطی پرداخت و گفت که همه کشورهای همسایه با امضای این سند موافق است تنها ایران با آن موافقت ندارد وی دلیل آن را ناشی ازاختلافات ایران و آمریکا برشمرد و اظهارامید واری کرد که مناسبات ایران و آمریکا بهبود پیدا نماید تا این مسایل حل شود. اخبارموثقی وجود دارد که رییس جمهورکرزی درسفری که به ایران داشت، مقامات ایران با امضای سند همکاری مخالفتی نداشته است و این خبرکه رییس جمهورایران آقای دکترحسن روحانی با آن مخالفت کرده باشد، عاری ازصحت می باشد. رییس جمهورهمان گونه که اشاره کردم درسخنرانی لویه جرگه ای خود به این موضوعات اشاره داشت و گفت: که مقامات سعودی کشورهای عربی، مقامات پاکستان و خلاصه اینکه همه رهبران کشورهای منطقه با امضای این سند،موافق هستند و ازما خواسته اند که این سند را امضا نماییم حال این سند دراختیارشما است و به دقت آن را مطالعه نمایید و مشوره دهید و من هیچ دخالتی درکارشما ندارم.اینها مضمون سخنان رییس جمهورکرزی درنشست لویه جرگه مشورتی بود.

 حال اگرازخواست منطقه ای درمورد امضای سند همکاری بگذریم، امضای سند همکاری بین افغانستان و آمریکا تبدیل به خواست بین المللی هم شده است. مقامات غرب مطلقا ازافغانستان خواسته اند که سند همکاری امنیتی و دفاعی را باید آمریکا و افغانستان امضا نمایند آنها این گونه استدلال کرده اند که اگراین سند بین افغانستان و امریکا امضا نشود درآن صورت ما هم پس ازسال 2014 درافغانستان نستیم آنها گفته اند همان گونه که ما یک جا وارد افغانستان شده ایم،بدون تردید یک جا ازافغانستان خارج می شویم. مبنایی استدلال آنها این است که ما برای حضورمان درافغانستان باید برنامه ریزی نماییم و باید بدانیم که درافغانستان می مانیم و یانه هردوصورت آن مستلزم برنامه ریزی و کاراست.مقامات آمریکا گرچه خیلی متفاوت و متنوع دراین مورد سخن گفته اند ولی تمامی گفته های شان بریک اصل و محورچرخیده اند که این سند باید بین افغانستان و آمریکا امضا شود زیرا نیروهای آمریکا نمی توانند بدون تعریف مشخص قانونی درافغانستان بمانند.

مقامات آمریکایی گفته اند دیگردرمورد محتوای سند با افغانستان بحثی ندارد هدف شان ازاین گفته این است که شروط تازه رییس جمهورقابل بحث درسند نیست. ازنظرآمریکا موافقت نامه امنیتی بحث محتوای آن تمام شده است دیگرهیچ مساله ای قابل بحث درمورد سند نداریم این سند آماده امضا است. برخی ازمقامات آمریکا مثل آقای چک هیگل گفته است که اگراین سند امضا نشود درآن صورت ما افغانستان را ترک می کنیم و متحدان ما دیگردرافغانستان حضورندارند وی تصریح کرده است که افغانستان با رد امضای سند همکاری پس ازسال 2014 تنها می ماند و این مساله واقعا برای مردم افغانستان ترسناک است.وحشت ازبازگشت به دهه نود است. مردم ازتصوردهه نود و جنگ ها داخلی درهراس هستند.گاهی ادبیات تهدید آمیزمقامات آمریکایی درحد غیرمتعارف بکارگرفته شده است که دریک مورد همین جناب جیمزدابنز ظاهرا گفته است که اگرسند درموقع و زمانش به امضا نرسد ما روابط مان را با افغانستان قطع می کنیم سفارت ما درکابل بسته می شود و آفغانستان به طرف جنگ های داخلی سوق داده خواهد شد.

این حرف بسیارتیز و تلخ و غیرمسولانه باید باشد که آقای دابنزگفته است گرچی درسخنرانی سنا، نرمش آشکاری درگفته های دابنزدیده می شد.رییس جمهورهم با روزنامه فرانسوی نیززبان تلخی را بکارگرفت و آمریکا را به عنوان کشوراستعمارگرمطرح کرد. و لی حالا کمی احساس می شود که درموضع گیریها، نرمش و انعطاف دیده می شود البته این نرمش به معنی شکست یکی و پیروزی دیگری نیست این نرمش و چرخش خردمندانه و براساس مصالح ملی مردمان هردو کشورمی باشد. چه باید کرد یگانه جوابش همان است که انعطاف و نرمش درموضع گیریها، صورت بگیرد. چه باید کرد یعنی اینکه ازموضع گیری های پایین بیایید و ازادبیات غیردوستانه پرهیزنمایید.افغانستان به شدت به متحدانش نیازدارد و غرب هم نباید درفکر تنها گذاشتن افغانستان و بازگشت دشمنان مشترک شان درافغانستان باشد. تنها گذاشتن یعنی تسلیم شدن درمقابل تروریزم و بازگشت آنها درافغانستان و تکرارگذشته های ترسناک.با نرمش می توان دست آورد ها را حفظ و به مردم آرامش خاطرایجاد کرد.چه باید کرد یعنی اینکه  این کارها را باید کرد.